We missen elke dag het aanraken, omhelzen, versmelten. De adrenaline van het performen, de meeslependheid en het contact met de zaal. Voelen dat je geeft. De magie van samen met toeschouwers een wereld scheppen. Maar ook badend in het zweet napraten met bezoekers, kinderen die als wilde apen over het decor (en ons) heen klauteren, een ruimte omtoveren in je eigen plek én weer helemaal terug-toveren, überhaupt samenzijn. We worden gek van onze schermpjes en we denken dat we niet de enige zijn.
Sinds de corona-maatregelen zoeken we onze draai in deze nieuwe realiteit. Hoe houden we ons hoofd boven water? Moeten we in actie springen of juist de rust gebruiken om op adem te komen? Onszelf digitaal heruitvinden om in contact te blijven of juist onze energie en middelen bewaren voor 'betere tijden'? Als ons werk in de kern gaat over samenzijn, over lichamen die contact maken, over live hier en nu samen iets beleven, zo dichtbij dat je het bijna kan aanraken... hoe vinden we dan kwaliteit in deze nieuwe omstandigheden?
We zoeken naar een weg ertussenin. We houden nauwgezet in de gaten welke mogelijkheden de voorzichtige opening van theaters en scholen ons geven. We hopen dat we snel weer oog in oog met publiek kunnen staan - liefst op een manier dat de culturele sector er niet failliet aan gaat. Intussen experimenteren we met dans digitaal, bijvoorbeeld in het onderwijs. Meer weten over ons en anderen? Lees dan verder.
|