|
wat kent dat woord zelf toch een ongeduidheid. als ik me erop afstem wordt er zo weinig begrepen van de energie, het krachtveld achter dit ogenschijnlijke simpele woord. het sprankelende Leven die dit woord herbergt wordt voortdurend aan onze aandacht onttrokken.
''ons gevoel'' voor onbegrepenheid, ongrijpbaarheid, onvermogen en bovenal onwetendheid zit er heimelijk aan gekoppeld. wat een verdrietig soort stilte sluiert zich rondom gestuurd ongeduid mogen zijn, zolang men zijn ware weten ervoor opgeeft. ik ben niet onwetend en jij ook niet. wij zijn geen ikken die solitair moeten stoeien met eenzaamheid in een bevreemdend soort opoffering. we zijn het onderwerp geworden van rituelen die ons eigenlijk niet aanstaan noch aangaan.
en we weten niet langer, zo lijkt, hoe we ons kunnen verschonen van zulk een atoomwolk die ons opbouwt en afbreekt waar we bij staan, of misschien wel bij slapen.
nu we hier thuis zwanger zijn merken we dat in het ongeduid mogen zijn van dit kind- in- wezen er een ongelofelijke ruimte ontstaat. een ontroerend soort stilte. eindelijk.. stilte. stilte ook die zich in de valsheid die hem omringt misleidend voordoet als verwarring, in een opperste poging ons alsnog te schaken in verzet, weerstand en overgave aan een vorm van weten buiten onszelf. we zullen, moeten, mogen begeleidt, ondersteund, gecontroleerd en gestuurd. zolang we daaraan toegeven delen mensen hun kennis met ons, die weten genoemd wordt. en als we vrij willen zijn? dan zijn er protocollen, onnoembaar in veelheid en grotendeels afwezig in zichtbaarheid, die ons mensen verhinderen om verbinding met elkaar te maken. wezenrijke echte verbinding waarin zich in ons ware verstaanders een gezamenrijk weetveld openbaart. als we al over zoiets als geboorte willen spreken begint het hier.
zoals ik eens schreef; je kunt een leven lang stil zijn en toch nooit weten wat pure stilte is. kunnen we wel weten wat stil en echt is, zolang we blijven verklaren, interpreteren, meten en wijzen?
de echte wijze, wijst niet. niet naar zijn eigen belangrijkheid, noch naar de zogenaamd benodigde ernst van leven en ook niet langs het kader van bruikbaarheid en gewichtigheid.
als iets niet verklaard hoeft te worden langs de lijnen der verwachting
die immer om reactie vraagt middels jouw geven van levenskracht
dan interpreteert het controlerende bestaansrecht zichzelf als zijnde verloren
en jij verheldert je eigen samen zijn
omdat je niet langer hoeft te verliezen
aan een omwonden gehechte samenvatting
die je in zijn eeuwige uitleg vastzet en houdt
als een in twijfel dansende ruggensteun en diens pijpen
ongeduid mogen zijn begint voor mij met alleen nog uiteenzetten van mijn eigen gevoelde ervaringen. dus niet langer deelnemen aan het verstevigen van veld der kennisoverdracht die ons dom houdt. een term als bijvoorbeeld hoogbegaafdheid ervaar ik als wederom een manier om het pure gelijk w-aardige veld te maskeren en het ware weten eronder te houden door onechte vereenzelviging middels competitie en strijd te ontlokken. eigen ervaringen, om dan in een meer eigen tempo rustig in een zelf te zakken die zich graag wil openen in jou en mij.
om elkaar te zien.
stel je voor dat we elkaar op een dag echt zien.
wat een zin.
en wat een vreugde borrelt er dan diep op in mij.
tot zien-s
moniek
|
