Ik had onlangs de hele nacht gedroomd over de invloed die mensen hebben op elkaar. Van hier tot in een diep geworteld soort hiernamaals, waar sommigen dan in termen van hiernumaals over grappen. In elk woord, in elke zin, in elk idee van heling zat een vorm van liefde en van oprechte inleving, maar ook een vorm van duiding, een vorm van afleiding, een vorm van wantrouwen, zolang de mens die spreekt niet zelf waar is en het weet. Ik had de nacht zelf gedroomd, zo voelde het eigenlijk aan, want ook het besef van droom als in zoiets als nacht is een te magere aanreiking om tot ons ware mensdom te geraken.
Ik had een ongelofelijke pijn gevoeld aan mijn maagstreek, zo verdraaiend dat ik hem niet meende te kennen in de dagtijd. Één die ik tegelijkertijd in het volle mensbesef weer weg voelde trekken. Gewoon omdat ik in dat heldere moment wist wie ik was en aanhaking even geen stand hield.
Ik schrok van de hoeveelheid geclusterde wrikbaarheid die mijn systeem was binnengedrongen en dat elke dag weer zou doen. Niet omdat ik moest leren en dit de weg zou zijn, maar omdat er rassen zijn die echt een heel ander idee hebben in zijn dan zelf waar zijn. Macht hebben over een ander en diens werkelijkheid is een openlijk hoogste goed binnen sommige contreien. Nu lopen er genoeg mensen rond die ditzelfde aanhangen en eerlijk gezegd denk ik dat we het allemaal ingevoegd krijgen in ons gevoel voor aanvang van een leven. De vraag is misschien wel wie zijn en haar gevoel voor oorsprong nog kan toelaten, in al het geweld.
Ik benoemde wat ervaringen aan Arjan en zei er vervolgens heel serieus achteraan; you don't need to eat a banana to know that you are a banana. Waarop hij in een schaterlach uitbarstte. Ik bleef echter stoïcijns serieus ;) en kondigde op plechtige toon aan dat het tijd werd om mijn witte kleren aan te gaan trekken en het podium te bestijgen. Dat gaf een nog grotere lachsalvo, die we beiden in het donkerte lieten rondzingen, tot het licht zich vrolijkte aan ons. Grappen, we hebben er beide veel gevoel voor. Het heeft ons en mij persoonlijk vaak uit zoiets als donkerte getrokken. Zoiets als serieuze waarheid komt direct op de tocht te staan, als je gaat spelen langs de zin en onzin van een leven. Zo speel ik al sinds dochter lizzie klein is regelmatig volkomen doorlaatbaarheid. We noemden hem als haar clowntje, omdat ze dat woord wel begreep. Maar elk woord zou volstaan en ook niet.
Clowntje weet van alles en van niks, kan niks wat de mens bijzonder aurawaardig maakt in de ogen van een ander en is voortdurend nieuwsgierig en open naar het leven. Zodra clowntje op haar toneel verscheen lichtte ze op, moest ze soms huilen in wat haar dwars zat om vervolgens heerlijk te dollen met dit wonderrijke wezen. Het heeft zo vaak de lucht geklaard, de onzin en de pijn weg gewapperd en de spoken verjaagd. De doorlatendheid toelaten in jezelf als van jezelf is iets bijzonders. Het heeft geen ruimte meer voor een verstrakkend ik-besef en het groeit met de minuut, of liever ondanks de minuut. Is het een rol, is het een weten? Maakt het uit?
Laatst verweet iemand me dat ik schreef zonder samenhang of opsomming zonder construct, lijn of context zonder synthese. En dan iets met haar teleurgesteldheid in verwachtingen erover. Ik las trouwens geestgesteldheid. Wow, zou clowntje dan denken. Dat klinkt grappig. Ben ik dat? Vervolgens zou hij vragen aan Liz hoe hij dan moest lopen en kijken en wuiven op zo een lijntje. Hij zou het proberen en eraf wiebelen wabbelen, telkens weer. Dat kon ook niet anders, zou hij zeggen, want door die zwaarwichtige woorden leek zijn evenwicht niet langer van hem. Ze zou een diepe buikschaterlach onthullen die een glanzend weten zichtbaar liet bloeien.. terwijl clowntje zou fluisteren, "Daar begint Leven mooie schat. Precies daar, als je het lijntje durft te laten voor wat het is."
moniek
|