Kardinge Groeit: thuis van de reeën

Wie Kardinge kent, kent de prachtige groep reeën die regelmatig de graslanden bezoeken. Boswachter Bart Zwiers vertelt er meer over.

“In Kardinge zitten ongeveer 20 tot 30 reeën. Prachtige beesten zijn het, maar ze zijn wel bang voor mensen en nog veel banger voor honden. Alleen al de geur van mensen of honden jaagt ze schrik aan. En een bange ree is een gevaar voor zichzelf. In blinde paniek rennen ze weg en regelmatig komen ze zo om in het verkeer. Maar ze kunnen zich ook letterlijk doodschrikken; de hartslag wordt dan zo hoog dat ze het niet of ternauwernood overleven. Daarom richten we rustgebieden voor ze in, vragen wij wandelaars op de paden te blijven en moeten honden aangelijnd zijn.

Reeën kunnen zich snel uit de voeten maken bij gevaar en zich goed verstoppen. Maar als ze geen uitweg zien proberen ze het gevaar weg te jagen door met een voorpoot op de grond te stampen en een soort keffend geluid te maken. Ik heb een paar keer zo’n blaffende ree getroffen en dat blijft toch altijd schrikken.

Reeën krijgen hun jongen meestal in mei, maar als het voorjaar laat op gang komt, komen de reekalfjes ook later. Een ree heeft namelijk een heel bijzonder oerinstinct en kan de groei van de foetus remmen als de omstandigheden voor een geboorte ongunstig zijn.

Na de geboorte laat de moeder het kalf op een veilige plek achter en komt alleen terug om het te zogen. Zo’n reekalfje dat alleen is, moet je nooit oppakken. Jouw lichaamsgeur jaagt de moeder weg. Dat het daar alleen ligt is niet zielig, dat hoort zo. Als het reekalf weg moet, bijvoorbeeld om het weiland te maaien, pak het dan op met een grote pluk gras om geen geur over te dragen en leg het aan de bosrand.”

Rust & ruimte

Reeën hebben dus ruimte en rust nodig. Veel mensen vragen zich dan ook af of de reeën van Kardinge nog wel naar dit gebied willen komen, als we er nieuwe natuur ontwikkelen in combinatie met natuurbegraven. Wordt het daar dan niet te druk?

Bart denkt dat de reeën juist baat hebben bij de ontwikkeling:

“De ree leeft van nature in bosachtige streken met open plekken, denk aan heidevelden, duinen en akkers. Daarnaast hebben ze voldoende voedsel, dekking en rust nodig. Bij de inrichting van het gebied hebben wij een gevarieerd natuurgebied voor ogen, met struiken, open plekken, bosranden en vrijstaande bomen. De reeën gedijen juist in zo’n omgeving! Ik denk daarom dat ze hier ook in de toekomst heel graag zullen vertoeven.”

Weetjes over 'onze' reeën

• De ree is net als een koe een herkauwer. Ze zoeken hiervoor een rustig en verscholen plekje waar ze vervolgens uren lang liggen te herkauwen. Rustige plekjes vinden ze vaak in bossen en bosranden, uitzondering zijn de veldreeën die vaak midden in graslanden liggen te herkauwen. Deze veldreeën laten zich ook overdag zien. In Kardinge hebben we beide soorten. Een deel van de reeën verkiest de graslanden boven de bossen, waarschijnlijk door de vele loslopende honden aan de westzijde van het Beijumerbos.
• Het voedsel van een ree verschilt per jaargetij, in het voorjaar en de zomer eten ze jonge scheuten van diverse bomen en struiken en ook tal van kruidachtige planten. In de herfst- en wintermaanden stappen ze over op gras en kruiden, twijgen, wortelen en vruchten. In de bosranden van het Beijumerbos zijn tal van struiken teruggeknabbeld door reeën, bijvoorbeeld de meidoorns en boswilgen. Vaak de bomen en struiken die een jaar eerder zijn afgezaagd en weer uitlopen. Deze twijgen zijn jong en sappig.
• Elk najaar verliezen de bokjes (mannetjes) hun gewei. In het voorjaar groeit er weer een nieuw groter gewei.

Op de website van Kenniscentrum Reeën vindt u nog veel meer interessante informatie!