view_in_browser
vredige vruchtbare geaardheid, waaraan elk licht zich wil vrolijken

De brug die je bouwt zit in jezelf. Dat is wat mensen zullen ervaren als brug in de zin van aanreiking. Je kunt geen innerrijke brug bouwen met de woorden en beelden en ervaringen  van een ander. Al zijn ze nog zo aanlokkelijk en gracieus opgebouwd, je zult alleen maar dieper polariseren. 

Ik schreef het laatst  aan iemand. Deze mens was zo verwikkeld met en in de woorden van een ander, die ze hoger schatte dan haar eigen schat, dat het constant persoonlijke draaiing en manipulatie nodig had om legitiem te kunnen blijven voortbestaan, als een soort entiteit. De ware drager van het zelf was echter niet zij. En wie ziet dat voor wat het is in zichzelf ? Kan ik het? We hangen massaal aan de woorden van een ouder, een leraar, een boek, een wijsgeer, een stad, een land. 

Waarom doen we dat eigenlijk? En waar komen toch die bijbehorende emoties vandaan, die je er gratis bij lijkt te krijgen en die een levensweg lang rekken en strekken om je bij te houden met hun wezensvreemde fluisteringen? Daarmee gemoedstoestanden voortbrengend die anderen maar al te graag voor je willen ontleden, vanuit hun idee van brug.
De brug zelf is in mijn beleving ook een vorm van polarisatie. Maar ja, je moet wat als mens hier op aarde, verstopt achter zulke hoogdravendheid die zich evolutie noemt. 

Soms vallen  bruggen stil. 
Woordenbruggetjes in je hoofd, bruggetjes als in herinneringen, de bruggetjes die je vormt met je huis, je omgeving, je vrienden, je school, bruggetjes naar uitleg die zou verduidelijken, bruggetjes naar vermeende veiligheid. 
Ik had het laatst in de nacht. Ik stond op in een helder moment en ik straalde, doorzag en overvoelde vertrouwen. Wat was het stil in dat moment. Ik wist nog vaag van twijfel, strijd, achterdocht en wantrouwen, maar daar was geen plek voor in mij.  Vertrouwen, niet als in een overtuiging, een zekerheid, een krediet, een leunen, steunen of geloven. Zolang ik me zou verlaten op deze vorm van uitleg, zou ik geen sprankje oorspronkerijk vertrouwen ontmoeten. Nee, een soort diepgaand weten die alle ruimte innam, die de ruimte was.

We hadden zojuist met het gezin een stap gezet die de bruggetjes met huis en haard, omgeving en land, medische zekerheden en school in precies 1 week tijd hadden weggevaagd. En wat doe je dan, als er inene niks over is van deze opgebouwde gedachtenpatronen in je hoofd? Dan ga je voelen, als je durft, wat het is waarvan het wezen leeft. Er ontwaart zich zoiets als geboorte. als de overdracht in zekerheden van de persoonlijkheid niet langer gevoed worden. Eindelijk.. geboorte. 

De levensvreugde die daarin slechts verscholen blijft voor de argeloze kijker, ik voel dat ik het wel aandurf. Wat voorzichtig nog misschien. Voorlopig is het echter vooral heel stil binnenin, een geluidloze vredige flow rust, die in een uit- alle- macht- poging overstemd moet worden door de leerbare programma's die hun 'gevoel voor weleer' aanpassen aan de nieuwe draai. Ach ja, dat nietsontziende  controle gedoe is nergens en nooit weg bekeken langs deze tijdsspanne..

En hoe tijdelijk dit aardse raadsel ook, het blijft toch een kwestie van samen.
Het samenbrengen van deeltjes rijk en echt gevoeld leven. 
En daar begint vrij bewust zijn.

.

Zo fijn dat jij er bent ❤

moniek

wezenskunstkaart van deze week
Wie ben ik echt?

Echt zijn veronderstelt geen vraag of antwoord van een vervreemdend soort buitenwereld. Het beoogt geen spel vol onduidelijke vallen en geheim-on-zinnige sleutels, die een binnenwereld voor jou en mij zouden verbergen. Het toont eigen zijnsgedachten over een eigen waarneming in een eigen veld, die als een gezamenrijk hoogste goed wordt gedragen. Als er een veld bestaat vol echt eigen gedachten, omdat ik dat nog weet, waar ben ik nu dan.. als de spiegel me vertelt dat ik hier langs meetbaar en tastbaar het antwoord niet weet? Wat is waar, waar is nu en met wie deel ik dit? En als er een veld bestaat vol echt eigen gedachten (eeg), dan is het dus een onmeetbare, een onvindbare, een ontelbare in het oog van de vraag, waarvan het aan ons velen is verteld dat het geen interessante weg is. We geven liever ons vertrouwen aan een aardse hersenscan, die onze kijkrichting volledig wil bepalen als zijnde de enige bewijsbare waarheid.

Lees meer...

Skype sessies

Door mijn kijkrichting, die voor mensen inspirerend blijkt, en door mijn herstel na ernstige ziekte krijg ik verzoeken om een persoonlijk gesprek.

Ik spreek met mensen, jong en oud en in woorden, beelden of in stilte over onderwerpen die ons allemaal aan het hart gaan. In sterk gevoelde overgangen rondom leven en dood, waar het volle leven zich laat raken, voel ik mij thuis. Mijn intentie is die van een gevoeld samen, zonder dat daar iets van een methode, naam of symbool tussen hoeft te staan. 

Wij weten, als het nodig is te weten. 

Ik geniet met mijn geliefden nu even van de geboorte flow in het Spaanse berglandschap en ben over een paar weken weer beschikbaar voor gesprekken via Skype of de telefoon

gezamenrijke waardering

Regelmatig ontvang ik diep rakende reacties op een van mijn schrijfstukken. Het zijn verhalen op zichzelf die te mooi zijn om niet te delen. Zoiets als persoonlijke erkenning voelt natuurlijk heel bemoedigend, maar de waardering erkennen als een gezamenrijke en hem op deze manier doorgeven toont me een grotere reikwijdte in samenzijn en samen delen. Hieronder lees je een mooie parel, omdat we allen parels zijn. Dank je wel lieve Henny.

Nooit gedacht dat woorden in speelse omarmingen zo rijk konden zijn en het diepe voelen zo prachtig en helder weer konden geven.

tot ik jouw spinsels mocht gaan lezen.

jouw woorden dansen het leven en raken mijn lichtheid die daardoor voor mij ineens nog beter voelbaar wordt.

heeeeeerlijk.

xxx

Henny

moniek van pelt

Delft
Nederland

Je ontvangt deze e-mail omdat je je hebt aangemeld op mijn website of iets hebt besteld.

Afmelden