De brug die je bouwt zit in jezelf. Dat is wat mensen zullen ervaren als brug in de zin van aanreiking. Je kunt geen innerrijke brug bouwen met de woorden en beelden en ervaringen van een ander. Al zijn ze nog zo aanlokkelijk en gracieus opgebouwd, je zult alleen maar dieper polariseren.
Ik schreef het laatst aan iemand. Deze mens was zo verwikkeld met en in de woorden van een ander, die ze hoger schatte dan haar eigen schat, dat het constant persoonlijke draaiing en manipulatie nodig had om legitiem te kunnen blijven voortbestaan, als een soort entiteit. De ware drager van het zelf was echter niet zij. En wie ziet dat voor wat het is in zichzelf ? Kan ik het? We hangen massaal aan de woorden van een ouder, een leraar, een boek, een wijsgeer, een stad, een land.
Waarom doen we dat eigenlijk? En waar komen toch die bijbehorende emoties vandaan, die je er gratis bij lijkt te krijgen en die een levensweg lang rekken en strekken om je bij te houden met hun wezensvreemde fluisteringen? Daarmee gemoedstoestanden voortbrengend die anderen maar al te graag voor je willen ontleden, vanuit hun idee van brug. De brug zelf is in mijn beleving ook een vorm van polarisatie. Maar ja, je moet wat als mens hier op aarde, verstopt achter zulke hoogdravendheid die zich evolutie noemt.
Soms vallen bruggen stil. Woordenbruggetjes in je hoofd, bruggetjes als in herinneringen, de bruggetjes die je vormt met je huis, je omgeving, je vrienden, je school, bruggetjes naar uitleg die zou verduidelijken, bruggetjes naar vermeende veiligheid. Ik had het laatst in de nacht. Ik stond op in een helder moment en ik straalde, doorzag en overvoelde vertrouwen. Wat was het stil in dat moment. Ik wist nog vaag van twijfel, strijd, achterdocht en wantrouwen, maar daar was geen plek voor in mij. Vertrouwen, niet als in een overtuiging, een zekerheid, een krediet, een leunen, steunen of geloven. Zolang ik me zou verlaten op deze vorm van uitleg, zou ik geen sprankje oorspronkerijk vertrouwen ontmoeten. Nee, een soort diepgaand weten die alle ruimte innam, die de ruimte was.
We hadden zojuist met het gezin een stap gezet die de bruggetjes met huis en haard, omgeving en land, medische zekerheden en school in precies 1 week tijd hadden weggevaagd. En wat doe je dan, als er inene niks over is van deze opgebouwde gedachtenpatronen in je hoofd? Dan ga je voelen, als je durft, wat het is waarvan het wezen leeft. Er ontwaart zich zoiets als geboorte. als de overdracht in zekerheden van de persoonlijkheid niet langer gevoed worden. Eindelijk.. geboorte.
De levensvreugde die daarin slechts verscholen blijft voor de argeloze kijker, ik voel dat ik het wel aandurf. Wat voorzichtig nog misschien. Voorlopig is het echter vooral heel stil binnenin, een geluidloze vredige flow rust, die in een uit- alle- macht- poging overstemd moet worden door de leerbare programma's die hun 'gevoel voor weleer' aanpassen aan de nieuwe draai. Ach ja, dat nietsontziende controle gedoe is nergens en nooit weg bekeken langs deze tijdsspanne..
En hoe tijdelijk dit aardse raadsel ook, het blijft toch een kwestie van samen. Het samenbrengen van deeltjes rijk en echt gevoeld leven. En daar begint vrij bewust zijn.
.
Zo fijn dat jij er bent ❤
moniek
|