|
Beste lezer,
De weken vliegen weer voorbij, na de drukte rond de feestdagen begint het bij mij weer een beetje het normale ritme te worden. Ik merkte maandag dat de vermoeidheid van de laatste weken zijn tol eiste.
Wat ook meespeelde was het feit dat er bij een gezin verderop een begrafenisauto voor de deur stond. Een gezin met jonge kinderen waar een nieuwe baby op komst was, eind januari was ze uitgerekend. Ik zag haar regelmatig met een dikke buik voorbij lopen, een trotse moeder.
Zelf zijn we onze eerste zoon verloren, die zou nu 22 jaar zijn geweest, dus flitst er van alles door je hoofd. Het zal toch niet waar zijn dat er iemand in dat jonge levenslustige gezin overleden is. Een gezin verderop in de straat is hier destijds ook al jong een kind verloren.
De volgende dag lag er een rouwkaart in de bus, het meisje dat nog ter wereld moest komen, was overleden. Je leest het en omdat je zelf zoiets hebt meegemaakt weet je hoe het gezin totaal van de kaart zal zijn.
Maandenlang naar het nieuwe zusje toegeleefd en dan moet je haar gaan begraven, zo onrechtvaardig. Dit laat weer eens zien hoe nietig we eigenlijk zijn en hoe snel zaken kunnen veranderen in ons leven.
We maken ons soms te druk om onzinnige dingen terwijl we vergeten hoe belangrijk de mensen en vaak ook dieren in ons leven belangrijk voor ons zijn. En we merken dit pas echt als ze onverwacht en te vroeg uit ons leven verdwijnen.
Ik moest deze week met onze oudste poes naar de dierenarts voor het verwijderen van twee gebroken kiezen, dat moet altijd onder narcose en met een ouder dier, met lichte hartruis, altijd een risico. Los van de hoge kosten zijn er de zorgen, zal ze het overleven?
Op dat moment is het diertje toch onderdeel van je gezinsleven en dieren zijn loyaal en voegen een stuk plezier en genegenheid aan je leven toe. Voor mij zijn huisdieren altijd een verrijking geweest, heb ook nooit begrepen dat mensen een dier moedwillig kunnen mishandelen, dan moet er net zoals bij die mensen die een hulpverlener aanvallen toch wel een flink steekje bij je los zijn.
Het leven van het gezin uit mijn straat zal nooit meer hetzelfde zijn, en veel mensen kennen dit verdriet om een overleden of ziek kind/dier. Misschien weer een extra reden om je naasten weer eens wat extra aandacht te geven in de winterperiode waarin weer velen een ouder of oudere vriend/vriendin of familielid verliezen.
Ik had deze week nog een bewuste moeder aan de telefoon. Ze vond het erg jammer dat haar pubers de kennis niet op willen pakken, maar dat hoort ook bij de leeftijd, je afzetten tegen je ouders. Wat je beter kunt doen is je nieuwe kennis in een document of ordner opslaan zodat je deze later kunt doorgeven wanneer ze er wel open voor staan, dat moment komt vaak als ze zelf ouder worden.
We willen te graag anderen bekeren maar niet iedereen is er al aan toe, ook wij zijn ooit naief/onwetend geweest en hebben meestal eerst de reguliere paden bewandeld.
Verbreed je kennis en deel deze met je naasten wanneer zij eraan toe zijn, scheelt je een hoop frustatie en stress. Wijsheid komt toch vaak met de jaren :)
Meer leestips vind je in deel 2 van mijn column.
Veel leesplezier,
Ron Fonteine
|
