Het Indisch Herinneringscentrum is van structuur veranderd, het model waar het IHC in de praktijk al jaren mee werkte is geformaliseerd: één verantwoordelijke Directeur (Yvonne van Genugten) en een Raad van Toezicht. De nieuwe structuur kan met één bestuurder minder af en het leek mij het gepaste moment om afscheid te nemen.
Naar mijn gevoel heb ik mijn belangrijkste bijdrage aan het IHC en de Indische en Molukse gemeenschap al kunnen leveren. Ik zal u daarin meenemen.
Toen ik 5 jaar geleden startte was er een tentoonstelling op Bronbeek waar de complete geschiedenis van Nederlands-Indië, opgedeeld in 6 tijdvakken, in 6 gescheiden ruimtes uit de doeken werd gedaan. Prachtig en helemaal af. Maar ruimte om meer te kunnen bieden was er niet en de vraag kwam ter tafel of we niet elders domicilie zouden moeten kiezen.
Die vraag werd al snel beantwoord, we zouden van Arnhem (de tweede stad van Indisch Nederland) naar Den Haag (de eerste stad van Indisch Nederland) vertrekken.
We waren pas net onderweg met onze zoektocht naar een nieuw, eigen pand toen het speelveld enorm wijzigde. De Rijksoverheid formuleerde de Collectieve Erkenning en daarmee ontstond de wens naar een centrale plek in het teken van de culturele en historische erfenis van Nederlands-Indië: Museum Sophiahof, van Indië tot nu. Met het IHC als één van de pijlers.
Voor de realisatie van Museum Sophiahof, met het ministerie van VWS als opdrachtgever, werd ik als kwartiermaker naar voren geschoven. Ik heb zo het voorrecht gehad om mij vanaf het begin (de zoektocht naar een geschikt pand) tot de uiteindelijke oplevering (met de feestelijke opening door Koning Willem-Alexander) druk te mogen maken. En druk is het geweest!!!
Een koloniaal pand, monument bovendien, volledig omvormen tot een plek met kantoorruimte voor de aangesloten stichtingen, met een museum met klimaatbeheersing, met een centrale lift, met de opdeling van het gebouw in brandveilige compartimenten, met toegangscontrole en camerabeveiliging, met de aanbouw van een nieuwe receptie, met vergaderzalen en een evenementenruimte, met een winkel en een restaurant, met een bibliotheek en een kenniscentrum, het was een zware bevalling.
Ik ben er 2 jaar lang 3 keer per week voor naar Den Haag gereden, maar ik ben echt trots op wat er nu staat. Iedere keer dat ik er kom kijk ik, vreemd genoeg, mijn ogen uit. Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen en wat een mooie en waardige ontmoetingsplaats voor de Indische en Molukse gemeenschap is het geworden. Met een opening door onze Koning!
Het was een voorrecht om als bestuurslid voor het IHC en als kwartiermaker Sophiahof voor VWS te hebben mogen werken. Ik hoop dat Museum Sophiahof door de gemeenschap in ere zal worden gehouden en tot in lengte der dagen een boeiende en bloeiende ontmoetingsplaats zal zijn.
Alle goeds!
|