|
Hoe zou het zijn om zo aangesproken te worden door iedereen, omdat ze jou en mij ten volle zien? Zo volledig dat er geen verschil is tussen jou en mij langs de zin van anders, tijd en gelukt? En zonder de energie van probleemkunde in je naam? Een naam die klinkt als een zijnswijze, een vredevol zelf. Echte vrede lijkt ondenkbaar, omdat onze gedachten zo niet geprogrammeerd zijn.
Er ligt ogenschijnlijk teveel ''bewijs'' aan weerstand, aan pijn en aan verdriet. Een gigantische aardse beerput als voedingsbodem voor meer drama. Als ik invoel daarop overmant het mijn hart totdat ik echt in mijn hart zak, als je begrijpt wat ik bedoel. Mijn ware hart kent slechts mijn oorspronkerijke zijn en weet dat ik hier ben om zo helder als mogelijk te zijn. Niet om programma's te voeden en mijzelf vals geduid weg te laten sluizen langs de leiding van een ander.
Daarin mag ik alles fout en goed doen. Vallen en opstaan. Moeden en bangen. Gewoon omdat het er niet zó toedoet, die zogenaamde tweeheidsleer, dat het mij zou mogen weerhouden. Ik hoef mijzelf niet duaal te ontleden om er vervolgens aan te helen. Wezensvreemd spel en ik merk het elke keer als het mij weer probeert te raken, te categoriseren en te vermoeien. En dodelijk vermoeien wil het de potentie krachmens, tot hij zwicht voor de onmens en hem ziet als horende bij zichzelf.
En onmensen zijn er genoeg en veel in ras en taal. Ze bedekken ware natuur bijna totaal met voortschrijdende programmeertruken. Maar nooit ten volle zolang ik mij wil verheugen op dat vleugje groots licht in jouw ogen.
hallo bron..
moniek
|
