Vergelijkingsdrang
Had ik al gezegd dat ik moe ben? Ik heb u er vast al meerdere keren mee lastig gevallen. Het was #paaspauze, ik ben van 200 per uur naar een slakkengangetje moeten gaan. Van een vat vol energie naar een plat batterijke. En dat komt met twijfels en paniek: ik was twee jaar geleden CMO (ronkende titel, status!) en nu ben ik, euhm, online prutser? Maar misschien was die job als CMO maar een farce en zelfs niet eens echt verdiend. Gevalletje imposter syndrome, iemand?
Bon, ik zit niet lekker in mijn professionele en persoonlijke vel efkes. Wat niet helpt, of het zelfs erger maakt, is de impact van anderen. Vergelijkingsdrang.
Bij anderen gaat het beter, die hebben hun zaakjes wel op orde, daar bolt het wél (ook al geven ze in hun insta-stories aan dat het niet bolt. Die hebben teminste Insta-stories en tijd om op Instagram te zitten).
Instant insta-twijfel
Wat ook niet helpt: het beeld van vrouwelijke coaches. Die begripvol aangeven hun zaakje ook niet op orde te hebben, maar wel beelden de wereld insturen van luchwandelingskes, geautomatiseerde emails en workflows die vanzelf buitenrollen, op drie maanden tijd efkes een bedrijf lanceren dat direct meer dan 6 figures omzet draait en content die zich vanzelf lijkt te creëren. Met wat advertentiebudget maken ze je duidelijk dat jij dat ook kan. Jij – of ik – die tegenwoordig een week op een schamel ongeïnspireerd blogbericht zit te sjieken. Het is een in sé empowering message: “gij kunt dat ook en ik ga het u leren”. Als ik energie heb word ik er bijna enthousiast van. Als ik me niet goed in m’n vel voel duwt het me naar beneden. Zo werkt sociaal vergelijken ook: als het goed gaat, doet het u nog beter voelen. Gaat het minder, heeft het het tegenovergestelde effect.
Ik zag een insta-story passeren van een jonge mama die haar job doodgraag doet. Maar toch begint te twijfelen door al dat empowerment-geadverteer. Moest zij ook niet beginnen ondernemen voor meer vrijheid? Was ze wel goed bezig? Het is logisch dat iedereen zichzelf af en toe wat in vraag stelt. Gezond, een dosis kritische kijk, maar zij werd er een beetje ongelukkig van.
Ik ook, ik wil ook uitwaaien op het strand terwijl mijn business zichzelf runt.
Niks tegen al die coaches en hun trajecten trouwens. Ik geloof dat daar (bij de meesten) wel degelijk waarde in zit. It’s not you, it’s me. Het valt gewoon efkes niet goed bij mij. Een beetje zoals reclame zien voor whitening tandpasta te zien krijgen als ge een kunstgebit moet laten steken. Waar die vergelijking zo vlot vandaag komt, weet ik niet. Met mijn gebit is alles eigenlijk wel in orde. Stel je voor, ook dat nog.
Dat de ‘fout’ niet bij de coaches, maar bij mij ligt is een theoretische dingetje, trouwens. In periodes waarbij je efkes niet zo stabiel in je schoenen staat, zou sociale vergelijking geen al te goeie impact hebben op je mood. Gooi daarboven dat vrouwen ook nog eens vaker de neiging hebben om zich te vergelijken met onrealistische standaarden en ge hebt uw recipe for disaster.
Waarom het op LinkedIn erger is
Bon, over Instagram hebben we het gehad, maar als het over professionele vergelijkingsdrag gaat spant Linkedin natuurlijk de kroon. En dat platform is misschien zelfs nog sneakier. Over Facebook en Instagram hebben we ondertussen onbewust geleerd een filterke te leggen. We wéten dat alles daar er per definitie beter uitziet en we daarvoor moeten opletten. Bij LinkedIn heb ik die automatische reflex (nog) niet. Alsof dat platform eraan ontsnapt door een onofficieuze serieux die gepaard zou moeten gaan met een professioneel platform. Quatsch, natuurlijk, uw vergelijkingsdrang wordt daar niet minder getriggerd. En als ge met uzelf professioneel efkes in de knoop zit misschien zelfs nog meer dan door propere livings op Insta.
Het oogt allemaal objectief: iedereen heeft dezelfde ‘lay-out’ opties, tis droog en minder shiny dus gaat het per definitie (of zou toch moeten) over de content met een zekere body aan. Belangrijker en meer in de diepte dan het oppervlakkige Instagram. Dat komt dan meteen ook lekker harder aan bij het vergelijken met anderen.
Cultureel is het om één of andere reden ook oh, zo, belangrijk: een goeie job, carrière, status en titel. Dat staat in rechtstreekse verbinding met uw eigenwaarde en hoe je jezelf ziet. En waar wordt dat meer uitgespeeld dan op LinkedIn? Laat u daar twijfel opdoen en uw hele zelfbeeld wordt efkes doorheen gerammeld.
It’s you. Now fix it.
Maar: het uiteindelijke probleem met vergelijkingsdrang ligt niet aan het platform of de mensen. Gij zijt het probleem. Niet dat ge minder goed bezig zijt. Wél dat je het aan je hart laat komen.
Ok, tof, en hoe doen we daar dan iets aan? Dat ik het niet weet. In mijn geval lijkt erover schrijven een beetje te helpen. Dus heb ik dat bij deze gedaan.
Ge kunt ook een beetje gaan lachen met de absurditeit van Linkedin’s serieux op Instagram (het ene social medium te kakken zetten op een ander: de cirkel is rond).
Of gewoon eens uw GSM wegleggen. Een koffietje gaan drinken in de zon. Vijf minuten een krantje lezen. Eens ondersteboven in downward dog gaan staan. Klinkt verlicht, toch? Koop nu mijn cursus, ik zal u tonen hoe dat moet (/sarcasm)
Hier, nog een mottig-melige quote voor wie het nodig heeft (van een zekere Zen Shin, geen idee wie dat is, maar ik denk dat hij nogal Zen was):
|